Neden Mutlu Olmaya Çalışmamalıyız?

Mutluluk asil bir amaç gibi görünebilir, ancak bunun için çabalamak ters tepebilir.

Günün sonunda, en önemli şeyin mutluluk olduğunu düşünebilirsiniz yaptığımız her şeyin nedeni bu.
Bu fikir klasik antik çağa kadar gider. Antik Yunan filozofu Aristoteles’e göre, hayatta neyin peşinde olursak olalım onur, zevk, akıl ve her erdem mutluluk eylemlerin sonu olduğu için mutluluk uğruna.

Arzularımızın gerçekleştiğini gördüğümüzde veya önemsediğimiz şeyler geliştiğinde mutlu oluyoruz.
Ama mutlu olmak için, mutluluk arzusunun yanında arzularımızın olması ve kendimizden başka şeyleri önemsememiz gerekir.
Bir şeyi önemsediğimizde, bu sadece kendi iyiliğimiz için kullandığımız bir araç değildir.
Gelişmesi bizim için başlı başına önemli ve bu yüzden bizi mutlu ediyor.

Nihai amacımız her zaman kendi mutluluğumuzsa ve diğer her şey bunun bir aracıysa, hiçbir şey bizi mutlu edemez.
Mutluluk, bunu başardığımızda aslında bir yan üründür. Ama onun argümanı yeterince ileri gitmiyor.

Mutluluk bir ruh hali veya duygudur, öznel bir durumdur
-bir yalanı yaşarken mutlu olabilirsiniz.
Mutluluğun kaynaklarını tekrar düşünün: Arzularımız karşılandığında, önemsediğimiz şeyler iyi gittiğinde mutlu oluruz.
Aslında, arzularımızın karşılandığına inandığımızda, önemsediğimiz şeyler iyi gidiyor gibi göründüğünde mutlu oluyoruz.
Bu inançların doğru olup olmadığı ya da görünüşün gerçek olup olmadığı bizim ruh halimiz için önemli değildir.
Ama hayatımız için önemli.

Bu noktayı, Matrix’ten alıntı yaparak bir düşünce deneyi yoluyla örneklendirebiliriz.
Maya’yı besleyen sıvıya daldırdığını, beynine elektrotların takılı olduğunu, her gün ideal bir yaşamı simüle eden bir bilinç akışıyla beslendiğini, sanal bir dünyanın tek gerçek sakinini hayal edin.
Maya aldatıldığını bilmiyor o tamamen mutlu. Ama hayatı iyi gitmez. Yaptığını düşündüğü şeylerin çoğunu yapmaz, bildiğini düşündüğü şeylerin çoğunu bilmez ve makineden başka kimseyle veya hiçbir şeyle etkileşime girmez.

Son zamanlardaki filozoflar, yaşamın göründüğünden daha iyi olabileceğini savundular.
Ancak bunu mükemmel bir simülasyonun aldatıcı olduğunu inkar ederek yaptılar: Kendi gerçekliğini yaratır, bu da katılımcıların algıladığı ve zevk alabileceği şeydir.
Bu konuda haklı olsalar da olmasalar da argümanları, gerçeklikle temasın iyi yaşamanın anahtarı olduğunu kabul ediyor, bu nedenle iyi yaşamak mutlu hissetmekle aynı şey değil.
Bunu görmek için bilim kurguya ihtiyacımız yok. Sevdiklerimiz tarafından aldatıldığımızda karşıtlık açıktır: mutlu olabiliriz ama hayat iyi gitmiyor.

O halde dolaylı olarak da olsa mutluluğu hedeflememeli, elimizden geldiğince iyi yaşamaya çalışmalıyız.
Bu, mutlu olmamak için çabalamamız veya mutluluğa kayıtsız kalmamız gerektiği anlamına gelmez, ancak hayatın nasıl hissettirdiğinden daha fazlası vardır.
İyi yaşamak, gerçek dünyada yaşamak, değer verdiğimiz insanlarla ilişki kurmak ve bize acı verseler bile zaman ayırmaya değer faaliyetlerde bulunmak…
Bunu yaptığımızda, gerçekten önemli olana “kendi mutluluğumuza” giden dolambaçlı bir yol izlemiyoruz, ama önemli olana gerektiği gibi yanıt veriyoruz.
En iyisi çoğu zaman ulaşılmazdır ve onun için çabalamak sadece dehşet getirir. İdeal bir yaşamı hedeflemek, mutlu olmayı hedefleyenlerle aynı hatayı yapmaktır.
O halde ne için çabalamalıyız?
Mutluluk ya da ideal bir yaşam değil, hayatta olduğumuz için mutlu olduğumuz dünyada yeterli anlam bulmak ve yaşam zor olduğunda zarafetle başa çıkmak.
Mükemmelliğe ulaşamayacağız ama hayatlarımız yeterince iyi olabilir. Ve sadece bizim değil.
İyi yaşamak sadece kendimize değil, diğer insanlara da gerektiği gibi davranmaktır. Kendi kendine yardımdaki ilk adım, benliğin ötesine işaret eden adımdır…